Verschillende ogen staren haar aan terwijl ze over het
smalle gangpad loopt. Hier en daar klinkt gefluister. Zoekend kijkt ze om haar
heen. In haar ooghoek ziet ze een meisje snel haar tas op de lege stoel naast
haar zetten. Cleo zucht zacht terwijl ze verder loopt. Dan valt haar oog op twee lege
plekken helemaal achterin. Ze kan voelen dat ze wordt na gestaart terwijl ze
op de lege stoel naast het raam plaats neemt. Haar oude rugzak plaats ze op
haar schoot. Als ze op kijkt ziet ze verschillende ogen snel wegkijken. De plek
naast haar is leeg.
Langzaam komen ze in beweging. Cleo kijkt naar de
verschillende huizen die voorbijkomen. Niet veel later stoppen ze weer. Er
stappen twee jongens en twee meisjes in. De meisjes dragen een donkerblauw
met oranje en wit uniform. Te korte donkerblauwe rokjes met een split aan de zijkant.
De onderkant van de top is dezelfde kleur. Op de borst zit groot oranje vlak, dat wordt omringd door dikke
blauwe, witte en oranje strepen. In het oranje vlak staan vier grote donkerblauwe letters. DMHS, de afkorting van de school. Dat moeten wel
cheerleaders zijn. De jongens dragen een jack in dezelfde kleuren. Blauwe jas,
witte mouwen en een grote oranje M op de borst. Het viertal kijkt naar haar op.
“Wat krijgen we nou…” zegt één van de meiden terwijl ze haar handen in haar zij
zet. Kort daarna klinkt er geroesemoes. Ze zal toch niet op hun plek zitten? Cleo kijkt snel weg en tuurt naar buiten. “Ach, laat maar” hoort ze een jongensstem zeggen. Als ze
weer in beweging komen durft Cleo weer op te kijken. Het groepje van vier is in het midden gaan zitten. Het valt haar op dat een aantal
mensen daar plaats voor heeft moeten maken. Cleo zucht diep. Gelukkig hebben ze haar met
rust gelaten. Ze sluit haar ogen. Vandaag is het zover. Ze leunt met haar
hoofd tegen de leuning, waarna ze met haar hoofd naar het raam draait. Ze
staart naar buiten en denkt terug aan het afgelopen weekend.
Het dorpsfeest is haar ontzettend meegevallen. Ondanks dat ze eerste niet wilde gaan, is ze stiekem toch wel een beetje blij dat haar opa en oma haar hebben gedwongen. Althans zo dacht ze er vrijdag nog over. Die avond heeft ze een hoop suikerspinnen gedraaid. Al snel dwaalt haar gedachten af naar de vuurwerkshow. De show die ze samen met Brody heeft gezien. De show waarbij ze gezoend hebben. Kort daarna had haar oma haar geroepen. Na die avond heeft ze Brody niet meer gezien of gesproken. Of nou ja, das niet helemaal waar. Sinds zaterdagmiddag is alles anders. Ze zou willen dat ze er nooit naartoe was gegaan. Ze sluit haar ogen. Dat ze zich zo in iemand heeft kunnen vergissen…
Met een nieuwe stapel boeken onder haar arm liep Cleo de sapbar in. Ze had uren in de bieb doorgebracht en had trek gekregen. Haar buik maakte de bekende geluiden, terwijl zij plaats nam aan de bar. Ze bestelde een verse aardbei bananen sinaasappel smoothie, betaalde er voor en wachtte terwijl deze voor haar gemaakt werd. Ze keek de sapbar rond en liet haar oog vallen op Brody. Hij leek haar niet te zien. Niet ver bij haar vandaan, achterin de hoek, zat hij samen met een groep jongens. De jongens moesten lachen. Brody schudde hevig zijn hoofd. “Dus ze heeft je uit het niets gezoend?” zei één van de jongens. “Dat was op het feest?” vroeg een ander. “Waar haalt ze het lef vandaan” klinkt een andere stem. Ze zag Brody enkel knikken. Een naar gevoel vulde haar maag. Ze had Brody niet voor z’n jongen aangezien. Ze kon tranen in haar ogen voelen. Haar sapje stond inmiddels voor haar op de bar. Ze keek er naar, maar had er geen zin meer in. Gehaast liep ze de sapbar uit.
Een vrouwenstem klinkt en ze kijkt op. “We zijn er hoor, verder rijdt ‘ie niet” klinkt de buschauffeuse. Als ze opkijkt ziet ze dat ze als enige nog over is. “Sorry” glimlacht Cleo zwak. Met haar rugzak over haar schouder loopt ze de bus uit en kan niet veel later de grote gele deuren achter haar horen sluiten.
Met een diepe zucht loopt ze het schoolplein op. Voordat ze het weet bevindt ze zich voor de grote hoge trap die naar de ingang van de school leidt. Even bekijkt ze het gebouw. Boven de ingang staat in grote letters de schoolnaam. Daniël McKalister High School. Cleo pakt met haar hand haar ketting vast en wrijft even over de hanger. Met een zwaar gevoel in haar buik zet ze haar voet op de eerste trede. Als ze hem vandaag maar niet tegen komt.
Het dorpsfeest is haar ontzettend meegevallen. Ondanks dat ze eerste niet wilde gaan, is ze stiekem toch wel een beetje blij dat haar opa en oma haar hebben gedwongen. Althans zo dacht ze er vrijdag nog over. Die avond heeft ze een hoop suikerspinnen gedraaid. Al snel dwaalt haar gedachten af naar de vuurwerkshow. De show die ze samen met Brody heeft gezien. De show waarbij ze gezoend hebben. Kort daarna had haar oma haar geroepen. Na die avond heeft ze Brody niet meer gezien of gesproken. Of nou ja, das niet helemaal waar. Sinds zaterdagmiddag is alles anders. Ze zou willen dat ze er nooit naartoe was gegaan. Ze sluit haar ogen. Dat ze zich zo in iemand heeft kunnen vergissen…
Met een nieuwe stapel boeken onder haar arm liep Cleo de sapbar in. Ze had uren in de bieb doorgebracht en had trek gekregen. Haar buik maakte de bekende geluiden, terwijl zij plaats nam aan de bar. Ze bestelde een verse aardbei bananen sinaasappel smoothie, betaalde er voor en wachtte terwijl deze voor haar gemaakt werd. Ze keek de sapbar rond en liet haar oog vallen op Brody. Hij leek haar niet te zien. Niet ver bij haar vandaan, achterin de hoek, zat hij samen met een groep jongens. De jongens moesten lachen. Brody schudde hevig zijn hoofd. “Dus ze heeft je uit het niets gezoend?” zei één van de jongens. “Dat was op het feest?” vroeg een ander. “Waar haalt ze het lef vandaan” klinkt een andere stem. Ze zag Brody enkel knikken. Een naar gevoel vulde haar maag. Ze had Brody niet voor z’n jongen aangezien. Ze kon tranen in haar ogen voelen. Haar sapje stond inmiddels voor haar op de bar. Ze keek er naar, maar had er geen zin meer in. Gehaast liep ze de sapbar uit.
Een vrouwenstem klinkt en ze kijkt op. “We zijn er hoor, verder rijdt ‘ie niet” klinkt de buschauffeuse. Als ze opkijkt ziet ze dat ze als enige nog over is. “Sorry” glimlacht Cleo zwak. Met haar rugzak over haar schouder loopt ze de bus uit en kan niet veel later de grote gele deuren achter haar horen sluiten.
Met een diepe zucht loopt ze het schoolplein op. Voordat ze het weet bevindt ze zich voor de grote hoge trap die naar de ingang van de school leidt. Even bekijkt ze het gebouw. Boven de ingang staat in grote letters de schoolnaam. Daniël McKalister High School. Cleo pakt met haar hand haar ketting vast en wrijft even over de hanger. Met een zwaar gevoel in haar buik zet ze haar voet op de eerste trede. Als ze hem vandaag maar niet tegen komt.
"Schatten van de Woestijn"
© Sabrina Diana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten