Met een stapel papieren in haar hand loopt Cleo door de
lange gangen van haar nieuwe school. Ze heeft zich bij de receptie gemeld en heeft
een flinke stapel papieren overhandigd gekregen. Haar rooster, inlogcodes,
uitleg over haar kluisje, een schoolgids en nog veel meer waarvan ze al niet
meer weet wat het is. Boven op de stapel ligt een geel papier. Die moet ze deze
dag aan al haar docenten laten zien. Even staart ze naar het gele velletje.
Haar volledige naam in dikgedrukte letters.
Zoekend kijkt ze om zich heen. Hier ergens moet toch het wiskundelokaal zijn. Als ze dan eindelijk de zilveren nummers van het lokaal op muur naast een gesloten deur ziet zucht ze diep. Ook dat nog.
Een beetje zenuwachtig klopt ze op de deur, waarna er vanaf de andere kant een ‘binnen’ klinkt. Voordat ze de deur opent haalt ze nog eens diep adem. Ze loopt het lokaal in en kan vrijwel meteen voelen dat alle ogen op haar gericht zijn. De leraar kijkt haar vragend aan. Cleo overhandigd de gele brief stilletjes aan de leraar die over zijn bril naar haar kijkt. Hij leest de brief aandachtig en kijkt daarna met een glimlach naar haar op. “Ik ben meneer Banks” zegt hij terwijl hij haar hand schud. “Cleo” glimlacht ze zwak. Meneer Banks knikt. “Klas mag ik even jullie aandacht” zegt meneer Banks luidt. “Graag wil ik jullie voorstellen aan de nieuwste aanwinst van onze school Cleo” klinkt haar introductie. Cleo grijpt de papieren wat steviger vast. Als ze daarnet nog niet de aandacht van iedereen had, heeft ze die nu zeker. Haar buik maakt verschillende loopings. Gelukkig mag ze daarna op de lege plek vooraan in het lokaal plaats nemen. Na een blokuur wiskunde heeft ze haar eerste pauze. Ze stopt haar boeken in haar tas en loopt met een papiertje in haar hand het lokaal uit. Tijd om haar kluisje te gaan zoeken.
Er staan zoveel kluisjes in de gangen, dat het vinden van haar kluisje een onmogelijke opgave is. Met haar blik gericht op de dikgedrukte cijfers op het papier loopt ze de lege gangen door. Zo nu en dan kijkt ze op. Het is opvallend stil in de gang. Iedereen zal wel in de kantine of buiten zitten. Cleo let niet op en voordat ze het weet valt ze naar achteren tegen de grond. Ze kreunt zachtjes terwijl ze neerploft. Even knijpt ze haar ogen dicht. “O, sorry ik lette niet op” zegt ze met gesloten ogen. “Nee, het was mijn fout” hoort ze een jongensstem zeggen. Cleo opent haar ogen en ziet twee blauwe ogen en een glimlach haar vriendelijk aankijken. De jongen heeft steil blond haar. Het valt haar meteen op dat hij, net als de jongens in de bus, een blauwe jas met witte mouwen en een grote oranje M draagt. Dat heeft zij weer. Loopt ze op haar eerste dag één van de sporters om ver. Snel krabbelt ze overeind. “Nogmaals sorry” zegt ze terwijl ze ongemakkelijk naar de grond kijkt. “Je bent nieuw” hoort ze de jongen zeggen. Met dichtgeknepen ogen knikt Cleo. “Is dat zo duidelijk?” vraagt ze. De jongens lacht en schudt zijn hoofd “Nee, maar ik had je nog niet eerder gezien. Zo groot is het hier niet, weet je” en hij schenkt haar een knipoog. Cleo glimlacht ongemakkelijk. Voordat ze het weet graait hij het papier uit haar handen. “Hé!” zegt ze terwijl ze het papier terug graait. “Ben je opzoek naar je kluisje?” vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. “Misschien” antwoord ze terwijl ze haar handen over elkaar slaat. “Joo Trent, kom je?” roept een bekende stem. Cleo’s ogen worden groot. Nee, niet hij. De jongen voor haar kijkt over haar heen en lijkt te knikken. “Ik kom er aan Bro” roept hij terug. Hij richt zijn blik weer op haar. “Als je de gang uitloopt, links om de hoek” zegt hij met een knipoog waarna hij weg rent. Cleo sluit haar ogen en haalt diep adem. Ze moet niet omkijken. Ze moet gewoon doorlopen en de tip van de jongen volgen.
De jongen had inderdaad gelijk. Ze veranderd met behulp van de aanwijzingen op het papier haar code, waarna ze wat spullen in haar kluisje legt. Daarna gaat ze alvast opzoek naar het lokaal van haar volgende les. Tot haar verbazing heeft ze die zo gevonden. Zoals verwacht is ze de eerste. Cleo stelt zich voor aan de leraar, waarna ze een plekje uitkiest. Langzaam stroomt het lokaal vol. Het valt Cleo meteen op dat het allemaal nieuwe gezichten zijn die haar één voor één even aanstaren. Behalve de cheerleaders, die lijken geen oog voor haar te hebben. Als iedereen er lijkt te zijn sluit de leraar de deur. “Voordat we met de les gaan beginnen wil ik jullie eerst voorstellen aan onze nieuwe leerling Cleopatra” en hij gebaart naar Cleo. Haar ogen worden groot. “Uhh.. zeg maar Cleo. Iedereen noemt me Cleo” zegt ze snel. De lerares lacht het weg en gebruikt nogmaals haar hele naam. Cleo kan gelach en gefluister op de achtergrond horen. Het liefst zou ze nu weg willen zakken in haar stoel. Kan school nog erger worden?
Het antwoord daarop is ja. Na de les klinken de eerste naamgrapjes al door de gang. Ze wordt nog meer aangestaard. Er wordt naar haar gelachen en zachtjes gefluisterd. Een groepje cheerleaders heeft haar laten struikelen, waardoor haar boeken door de hele gang lagen verspreid. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is ze tijdens de tweede pauze Brody bijna tegen het lijf gelopen. Nu staat ze voor de deuropening voor het lokaal van haar laatste les. Als deze les er op zit kan ze weg uit deze nachtmerrie. Cleo laat het briefje aan de leraar zien. Hij stelt haar een aantal vragen die Cleo netjes beantwoord. Ondertussen loopt het lokaal aardig vol. “Cleo, neem maar plaats op de lege plek” en hij gebaart naar de lege stoel in het midden van het lokaal. Ze ziet aan de tafel naast haar een jongen zitten. Hij is druk bezig met zijn tas. Ze kan alleen zijn korte donkerbruine haren zien. Cleo glimlacht nog even naar de leraar en neemt daarna plaats aan de lege tafel. Ze pakt haar spullen en legt ze op tafel. Als ze opkijkt kijkt ze recht in zijn groene ogen. “O hé, Cleo” glimlacht hij vriendelijk. Haar ogen worden groot. Ze kijkt snel weg en verstopt haar gezicht achter haar lange haren. Even sluit ze haar ogen. Het was haar de hele dag gelukt om hem te ontlopen, maar juist nu aan het einde van de dag, tijdens haar laatste les komt ze hem alsnog tegen. Zit ze naast hem! Snel kijkt ze weer naar hem op en schenkt hem een gedwongen glimlach. “O, hoi Brody” daarna richt ze zich snel op haar boeken. Gelukkig begint de leraar nog voordat Brody wat kan zeggen de les. Cleo is de leraar al helemaal dankbaar als hij een theorieles geeft waarbij hij de volledige aandacht van zijn klas vraagt. Als de les dan eindelijk is afgelopen stopt Cleo snel haar spullen in haar tas en loopt gehaast richting de deur. Ze kan Brody haar naam horen noemen, maar ze doet net alsof ze hem niet hoort.
Zoekend kijkt ze om zich heen. Hier ergens moet toch het wiskundelokaal zijn. Als ze dan eindelijk de zilveren nummers van het lokaal op muur naast een gesloten deur ziet zucht ze diep. Ook dat nog.
Een beetje zenuwachtig klopt ze op de deur, waarna er vanaf de andere kant een ‘binnen’ klinkt. Voordat ze de deur opent haalt ze nog eens diep adem. Ze loopt het lokaal in en kan vrijwel meteen voelen dat alle ogen op haar gericht zijn. De leraar kijkt haar vragend aan. Cleo overhandigd de gele brief stilletjes aan de leraar die over zijn bril naar haar kijkt. Hij leest de brief aandachtig en kijkt daarna met een glimlach naar haar op. “Ik ben meneer Banks” zegt hij terwijl hij haar hand schud. “Cleo” glimlacht ze zwak. Meneer Banks knikt. “Klas mag ik even jullie aandacht” zegt meneer Banks luidt. “Graag wil ik jullie voorstellen aan de nieuwste aanwinst van onze school Cleo” klinkt haar introductie. Cleo grijpt de papieren wat steviger vast. Als ze daarnet nog niet de aandacht van iedereen had, heeft ze die nu zeker. Haar buik maakt verschillende loopings. Gelukkig mag ze daarna op de lege plek vooraan in het lokaal plaats nemen. Na een blokuur wiskunde heeft ze haar eerste pauze. Ze stopt haar boeken in haar tas en loopt met een papiertje in haar hand het lokaal uit. Tijd om haar kluisje te gaan zoeken.
Er staan zoveel kluisjes in de gangen, dat het vinden van haar kluisje een onmogelijke opgave is. Met haar blik gericht op de dikgedrukte cijfers op het papier loopt ze de lege gangen door. Zo nu en dan kijkt ze op. Het is opvallend stil in de gang. Iedereen zal wel in de kantine of buiten zitten. Cleo let niet op en voordat ze het weet valt ze naar achteren tegen de grond. Ze kreunt zachtjes terwijl ze neerploft. Even knijpt ze haar ogen dicht. “O, sorry ik lette niet op” zegt ze met gesloten ogen. “Nee, het was mijn fout” hoort ze een jongensstem zeggen. Cleo opent haar ogen en ziet twee blauwe ogen en een glimlach haar vriendelijk aankijken. De jongen heeft steil blond haar. Het valt haar meteen op dat hij, net als de jongens in de bus, een blauwe jas met witte mouwen en een grote oranje M draagt. Dat heeft zij weer. Loopt ze op haar eerste dag één van de sporters om ver. Snel krabbelt ze overeind. “Nogmaals sorry” zegt ze terwijl ze ongemakkelijk naar de grond kijkt. “Je bent nieuw” hoort ze de jongen zeggen. Met dichtgeknepen ogen knikt Cleo. “Is dat zo duidelijk?” vraagt ze. De jongens lacht en schudt zijn hoofd “Nee, maar ik had je nog niet eerder gezien. Zo groot is het hier niet, weet je” en hij schenkt haar een knipoog. Cleo glimlacht ongemakkelijk. Voordat ze het weet graait hij het papier uit haar handen. “Hé!” zegt ze terwijl ze het papier terug graait. “Ben je opzoek naar je kluisje?” vraagt hij met opgetrokken wenkbrauw. “Misschien” antwoord ze terwijl ze haar handen over elkaar slaat. “Joo Trent, kom je?” roept een bekende stem. Cleo’s ogen worden groot. Nee, niet hij. De jongen voor haar kijkt over haar heen en lijkt te knikken. “Ik kom er aan Bro” roept hij terug. Hij richt zijn blik weer op haar. “Als je de gang uitloopt, links om de hoek” zegt hij met een knipoog waarna hij weg rent. Cleo sluit haar ogen en haalt diep adem. Ze moet niet omkijken. Ze moet gewoon doorlopen en de tip van de jongen volgen.
De jongen had inderdaad gelijk. Ze veranderd met behulp van de aanwijzingen op het papier haar code, waarna ze wat spullen in haar kluisje legt. Daarna gaat ze alvast opzoek naar het lokaal van haar volgende les. Tot haar verbazing heeft ze die zo gevonden. Zoals verwacht is ze de eerste. Cleo stelt zich voor aan de leraar, waarna ze een plekje uitkiest. Langzaam stroomt het lokaal vol. Het valt Cleo meteen op dat het allemaal nieuwe gezichten zijn die haar één voor één even aanstaren. Behalve de cheerleaders, die lijken geen oog voor haar te hebben. Als iedereen er lijkt te zijn sluit de leraar de deur. “Voordat we met de les gaan beginnen wil ik jullie eerst voorstellen aan onze nieuwe leerling Cleopatra” en hij gebaart naar Cleo. Haar ogen worden groot. “Uhh.. zeg maar Cleo. Iedereen noemt me Cleo” zegt ze snel. De lerares lacht het weg en gebruikt nogmaals haar hele naam. Cleo kan gelach en gefluister op de achtergrond horen. Het liefst zou ze nu weg willen zakken in haar stoel. Kan school nog erger worden?
Het antwoord daarop is ja. Na de les klinken de eerste naamgrapjes al door de gang. Ze wordt nog meer aangestaard. Er wordt naar haar gelachen en zachtjes gefluisterd. Een groepje cheerleaders heeft haar laten struikelen, waardoor haar boeken door de hele gang lagen verspreid. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is ze tijdens de tweede pauze Brody bijna tegen het lijf gelopen. Nu staat ze voor de deuropening voor het lokaal van haar laatste les. Als deze les er op zit kan ze weg uit deze nachtmerrie. Cleo laat het briefje aan de leraar zien. Hij stelt haar een aantal vragen die Cleo netjes beantwoord. Ondertussen loopt het lokaal aardig vol. “Cleo, neem maar plaats op de lege plek” en hij gebaart naar de lege stoel in het midden van het lokaal. Ze ziet aan de tafel naast haar een jongen zitten. Hij is druk bezig met zijn tas. Ze kan alleen zijn korte donkerbruine haren zien. Cleo glimlacht nog even naar de leraar en neemt daarna plaats aan de lege tafel. Ze pakt haar spullen en legt ze op tafel. Als ze opkijkt kijkt ze recht in zijn groene ogen. “O hé, Cleo” glimlacht hij vriendelijk. Haar ogen worden groot. Ze kijkt snel weg en verstopt haar gezicht achter haar lange haren. Even sluit ze haar ogen. Het was haar de hele dag gelukt om hem te ontlopen, maar juist nu aan het einde van de dag, tijdens haar laatste les komt ze hem alsnog tegen. Zit ze naast hem! Snel kijkt ze weer naar hem op en schenkt hem een gedwongen glimlach. “O, hoi Brody” daarna richt ze zich snel op haar boeken. Gelukkig begint de leraar nog voordat Brody wat kan zeggen de les. Cleo is de leraar al helemaal dankbaar als hij een theorieles geeft waarbij hij de volledige aandacht van zijn klas vraagt. Als de les dan eindelijk is afgelopen stopt Cleo snel haar spullen in haar tas en loopt gehaast richting de deur. Ze kan Brody haar naam horen noemen, maar ze doet net alsof ze hem niet hoort.
"Schatten van de Woestijn"
© Sabrina Diana
© Sabrina Diana
Geen opmerkingen:
Een reactie posten